Ogłoszenie wyników znajduje się na końcu tego artykułu. Zachęcamy do zapoznania się ze zgłoszeniami konkursowymi.
Zgłoszenia konkursowe:
Łukasz Gajewiak
Porządek w torbie z opatrunkami w PSP R1 musi być
Torba że sprzętem pomocniczym i nie tylko.
“Działania na drogach szybkiego ruchu stwarzają duże zagrożenie dla pracujących tam ratowników. Kluczowe jest odpowiednie zabezpieczenie miejsca działań. Standardowe 6szt. stożków ostrzegawczych może nie wystarczyć Pomysł pożyczony ale wykonanie nasze.”
Rafał Woźniak
Manekin wykonany z nieużywanych węży +20 kg piasku.
Waży ponad 50kg
Mike Fox
A to dorzucam jako przykład przygotowania R1 – na każdym pojeździe torba wygląda tak samo.3 torby w takim samym układzie i gotowe identyczne moduły. Nie zastanawiasz gdzie co jest. Wszędzie gdzie mogę wprowadzam opisane moduły.
A to ja wrzucam coś dla RW – każdy kto targał kogoś z morza, dobrze wie, że lekko nie ma. Z SPkiem nieco lżej podkładamy SPka pod poszkodowanego w wodzie dziobem w stronę głowy, chwytamy za uchwyty i stabilizujemy głowe. Na upartego da rade w 2 osoby ale najlepiej w 3 zwłaszcza jak mocno “podcina” przy wyjściu. Piona!
Poll Mike
Długopis („żulopis”) w osłonie z wymazówki – jak ktoś pracuje „na ulicy” doceni taki gadżet:) – nie dotykamy całego długopisu który miał w ręku petent a jedynie czystą zatyczkę. Po użyciu przez petenta…chowamy brudny długopis w osłonę, odkażamy na spokojnie później.
Filip Mazurek
“Zdecydowanie coś takiego jak ZIEH FIX, nie wiem czy w Polsce się czegoś podobnego używa, ale przez wiele lat spędzonych w niemieckiej straży pożarnej jest to baaardzo pomocne i dość szybkie narzędzie aby dostać się do zamkniętych drzwi, bez większej demolki. ZIEH FIX to zestaw z wkrętarką, specjalnymi śrubami i nakładkami na śruby, a także innymi dodatkami do otwierania drzwi. Polega to na tym, że „wyważa”/łamie się tylko zamek w drzwiach. O ile w zwykłych drzwiach z klasycznymi zamkami nie ma większego problemu, to przy jakiś specjalistycznych drzwiach z konkretnymi systemami może oczywiście się nie sprawdzić, ale podejrzewam, że takie drzwi mają nieliczni. Do przeciętnego Kowalskiego, nie obrażając żadnego Kowalskiego na grupie, każdy strażak za pomocą tego sprzętu się dostanie. No i oczywiście jeżeli posiada odpowiedni wiedzę jak tego używać”
Jarek Orman
Torby na linkę ratowniczą dla każdej roty/ratownika i pokrowce na butle ze starych spodni. Na aparacie jest tez kieszonka na pętle i karabinek
Marcin Bartczak
Suszarka do rękawic przykręcona nad kaloryferem Jest zrobiona z resztek rur PCV i uchwytów hydraulicznych. Dla rękawic będzie dobra średnica rury max 75mm. W przyszłości pomyślimy nad większą i mocniejszą wersją na buty
Stara obcięta patelnia która zastąpiła połamaną plastikową szufelkę. Jeździ na dachu z metalowym wiadrem, razem przypięte karabińczykami do ucha zbiornika. Zestaw przydawał się do sprzątania resztek powypadkowych z jezdni i do wyjmowania żaru z pieca podczas pożaru sadzy w kominie.
Kamil Koc
Podręczny zestaw małych kluczy do prac technicznych akumulator, zdejmowanie ogrodzeń modułowych itp. Przydatne i kompaktowe.
Tomasz Cieślak
Przesyłam zdięcia naszego patentu na lampe ostrzegawczą/kierowania ruchem po zmroku. Latarka nahełmowa + opakowanie po trójkącie ostrzegawczym Szybki montarz i dostępność na każdym aucie wyjazdowym Alternatywa dla drogich tarcz świetlnych Pozdrawiam Tomasz Cieślak
Damian Gruszka
Patent polega na dodatkowym (w starszych samochodach jedynym) złączu powietrza które można wykorzystać do wstępnej fazy czyszczenia sprzętu, ratowników itd. Ciśnienie jest znacznie większe niż w ‘skrytce czystosci’. Pozdrawiam DG
Michał Piotrowski
Kolejnym krokiem jest poprawienie dostępności oraz bezpiecznego użytkowania nożyc dla tego stworzono pętlę z taśmy alpinistycznej (rurowej). Dzięki niej możemy bardzo łatwo wyciągnąć nożyce z kieszeni ubrania i założyć na nadgarstek w rękawicach bojowych. Pętla dodatkowo zabezpieczy nożyce przed niekontrolowanym wypadnięciem z ręki podczas działań. Rozwiązanie zostało opisane przez Michała tutaj.
Jakub Ogrodowicz
W naszym GCBA posiadamy ciasno umiejscowione nasady ssawne, klasycznym kluczem do łączników bardzo ciężko je odkręcić, czasami nawet wcale – klucz się smyka, nie do się zahaczyć o wypustki. Skonstruowałem prosty klucz z kawałka profila i kątownika. Służy już ponad 2 lata i sprawdza się świetnie. Dodatkowo przy dwóch takich kluczach z łatwością jesteśmy w stanie łączyć ze sobą węże, tym bardziej ssawne. Poniżej podsyłam zdjęcia poglądowe nasad oraz samego klucza. Dodatkowo, owy klucz można skonstruować z nieco mniejszych materiałów dzięki czemu mieści się w kieszeni !
Zwycięzcy
Gratulujemy 1. Jarkowi Ormanowi wygrania kominiarki strażackiej i 2. Tomaszowi Cieślakowi nowych rękawic technicznych od Strefa998 🙂 Prosimy zwycięzców o kontakt mailowy na drogaratownika@gmail.com
Ocenialiśmy innowacyjność/oryginalność pomysłu i jego przydatność. Choć wybraliśmy dwa zgłoszenia, to chcielibyśmy wynagrodzić wszystkich za zaangażowanie, pomysłowość i podzielenie się pomysłem z innymi. Każdemu uczestnikowi składamy wyrazy uznania i dziękujemy za udział w konkursie 🙂 W przyszłości na pewno pojawią się kolejne okazje do wygrania 🙂
Strefa998.pl sponsor nagród w konkursie i patron generalny projektu Droga Ratownika
Suspension trauma, dosłownie uraz związany z zawieszeniem, czy uraz zawieszenia (długotrwałego), także: ortostatyczny wstrząs związany z podwieszeniem; zespół zawieszenia w uprzęży (akurat ta ostatnia nazwa spotyka się z oficjalnym sprzeciwem “wspinaczkowych”, z resztą słusznie) (…) Pojawia sie też sugestia by zastąpić słowo “uraz” sugerujące zadziałanie ruchu/siłu, słowem “omdlenie” -> Omdlenie związane z zawieszeniem. Znalazłem także popularne w Polsce określenie “szok wiszenia”.
Jak podsunął mi kolega (dzięki Michał!) temat jest słabo znany (choć dużo starszy ode mnie) i owiany nutką tajemnicy, coś jak Yeti 🙂 Tym bardziej jest to ciekawe zagadnienie, szczególnie dla ludzi związanych z wysokościówką, ale jak się okazuje, w pewnym stopniu, nawet dla… rowerzystów
O tym szerzej w podanej bibliografii bo temat jest obszerny na kilka artykułów. Szczególnie na początek polecamy ten.
Jak to działa?
Pewnie kojarzycie to kiepskie uczucie związane z “mroczkami” podczas nieruchomego trzymania sztandaru w pozycji stojącej na przedłużającej się mszy albo przynajmniej widzieliście upadającego harcerza, czy żołnierza na warcie (no choćby na filmie).
Zasadniczo tłumaczone jest to tzw. względną hipowolemią, gdyż w naczyniach żylnych grawitacyjnie gromadzi się większa ilość krwi -> mniejsza ilość krwi w krążeniu centralnym. Więc mamy do czynienia z zaburzeniami perfuzji mózgowej. Dalej niedotlenienie mózgu. Omdlenie. Ogólnie mówiąc. Będzie to również zależało od danego przypadku (m.in. zdolności do kompensowania dysproporcji np. przez kurczenie się naczyń krwionośnych czy przyspieszanie akcji serca, aby zachować rzut serca na odpowiednim poziomie).
O ile w takiej sytuacji w najgorszym przypadku standardowa osoba mdlejąca przyjmie (delikatnie mówiąc) mimowolnie pozycję leżącą… i dzięki niej po jakimś czasie sama “wróci do siebie” (P.S w klasycznych omdleniach nie trzeba nawet unosić nóg do góry, można zaparzyć herbatkę w tym czasie – z “przymrużeniem oka”) o tyle będzie to niemożliwe u osoby podwieszonej albo przynajmniej bardzo trudne w przypadku braku podparcia.
W suspension trauma dochodzą inne źle rokujące mechanizmy związane z przedłużającą się niekorzystną postawą (np. bradykardia). Mniejsza ilość krwi w krążeniu centralnym może doprowadzić do niedotlenienia mózgu, objawów “przedomdleniowych”/prodromalnych i w końcu utraty przytomności. W dodatku pasy piersiowe mogą ograniczać ruchomość klatki piersiowej.
Najogólniej mówiąc, bo temat jest obszerny i głęboki, a to tylko zajawka.
Co z osobami “uwięzionymi” w zawieszeniu? W uprzęży? Z osobami, które nie mają możliwości zmiany położenia ciała, u wiszących na zawodach wysokościowych “poszkodowanych” czekających na wybawienie (to jest jeden z bardziej prawdopodobnych przypadków, dla strażaków).
Mięśnie nie pracują (osoba zawieszona w uprzęży), a w ruchu zapewniają dodatkową pomoc przy “poruszaniu” krwi. Dodatkowo pasy uprzęży zaciskają partie ciała (np. uda) co powiększa kłopot z powrotem krwi do serca. Dodajmy do tego choroby podstawowe, niewydolność serca, a może odwodnienie w upalny dzień. Robi się naprawdę nieciekawie.
W wielu badaniach eksperymentalnych zdrowi badani tracili przytomność po czasie 7-30 minut. Zwykle utrata przytomności następuje po 20 minutach swobodnego zawieszenia. Pomijamy już w tym wszystkim cały temat urazu zmiażdżeniowego i metabolizmu beztlenowego.
Śmierć przez uratowanie
Kontrowersje w związku z powyższym pojawiły się podczas samego ratowania osoby. Tzw. “śmierć przez uratowanie”. Autorzy kilku artykułów o ww. problemie radzą, by osoba, która pozostawała w tzw. “zawieszeniu” dłużej niż 30 minut, nie powinna leżeć w pozycji poziomej podczas ratowania. Jest to rozsądne podejście, uwzględniające możliwości kompensacji i zachowania homeostazy organizmu.
Postępowanie
Przede wszystkim lepiej zapobiegać, niż leczyć! Suspension trauma nie jest częstym stanem, stąd też jest mało znana w środowisku ratowników.
Za artykułem z PP: “Postępowanie w zagrożeniu suspension trauma”:
? z uwagi na silne dolegliwości bólowe związane z ewakuacją w pętli należy stosować pętlę miękką lub wyściełaną zamiast liny lub taśmy, ? z powodu silnych dolegliwości bólowych związanych z ewakuacją w pętli należy – w porozumieniu z zespołem ratownictwa medycznego – rozważyć podanie poszkodowanemu leku przeciwbólowego przed rozpoczęciem przemieszczania, ? z uwagi na dolegliwości bólowe związane z ewakuacją w pętli i reakcje organizmu na podwieszenie należy w miarę możliwości ograniczyć czas podwieszenia podczas ewakuacji do ok. 4 min, ? uwzględniając dolegliwości bólowe przy ewakuacji w pętli i reakcje organizmu na podwieszenie, w miarę możliwości należy odciążyć pętlę piersiową poprzez podwieszenie kończyn dolnych, ? z powodu niebezpieczeństwa utraty przytomności u osoby podwieszonej, bez względu na rodzaj uprzęży, utratę przytomności należy traktować jako stan wymagający natychmiastowych działań ratowniczych – przynajmniej doprowadzenia odcinka szyjnego kręgosłupa do pozycji osiowej (dla uniknięcia następstw przeprostu), jego stabilizacji i utrzymanie drożności dróg oddechowych, ? w czasie przemieszczania i ewakuacji z układu linowego należy stale kontrolować stan świadomości poszkodowanego i ABC, ? w przypadku wstrząsu należy ułożyć poszkodowanego w pozycji poziomej, ewentualnie przeciwwstrząsowej, w razie braku możliwości zabezpieczenia drożności dróg oddechowych osobę nieprzytomną należy ułożyć w pozycji bezpiecznej, zdjęcie uprzęży nie stanowi dodatkowego zagrożenia, ? uniesienie po ewakuacji z układu linowego górnej połowy ciała należy stosować u poszkodowanych przytomnych, bez objawów wstrząsu i zaburzeń krążenia mózgowego, w każdym przypadku tego wymagającym należy wdrożyć techniki ochrony poszkodowanego przed wychłodzeniem.”
Zdania podzielone
Niektórzy autorzy sugerują, że poszkodowanego należy ustawić w pozycji siedzącej z podparciem górnej części ciała przez co najmniej 30 minut, zanim pozwolono mu leżeć poziomo. W wielu artykułach, badaniach i konkluzajach naukowych spotkałem się z wątpliwościami i podzielonym zdaniem. Jedni zalecają stopniowe kładzenie osoby (adaptacja), inni zgodnie z obowiązującymi zasadami pierwszej pomocy, zalecają ułożenie do pozycji na wznak. To będzie zależeć, choć jeśli możemy, sugerowałbym raczej tą pierwszą metodę (adaptacja).
Z całą pewnością powinno odbywać się to w obecności wykwalifikowanego personelu medycznego, który powinien podjąć tą decyzję w oparciu o wywiad, badania i planowane postępowanie.
Skala problemu
Uraz związany z zawieszeniem może rzeczywiście stanowić ryzyko hipotetyczne, które jednak częściowo wymarło dzięki nowoczesnym projektom uprzęży oraz wytycznym dotyczącym bezpieczeństwa i higieny pracy. Nie mniej, należy znać to zagrożenie i mieć świadomość w jakich sytuacjach może wystąpić. Z całą pewnością niezbyt zaawansowane skutki pracy w uprzężach (osłabienie, mroczki, zawroty głowy, poty, uczucie kołatania serca) to zdarzenia nie tak rzadkie i warto wiedzieć skąd pochodzą, jak im zapobiegać i przeciwdziałać.
Wstęp – udrażnianie dróg oddechowych w KPP – ankieta
Tym artykułem otwieramy serię dotyczącą tematyki udrażniania dróg oddechowych w ramach dokonywanej oceny ABC (też: ABCD, ABCDE itd.). Tematyka będzie dotyczyła głównie zakresu KPP, ale niejednokrotnie poruszymy kwestie graniczne czy wybiegające w działania z zakresu Medycznych Czynności Ratunkowych.
26 kwietnia 2020 opublikowaliśmy ankietę zatytułowaną “Udrażnianie dróg oddechowych (KPP)”. Ankieta była skierowana tylko do strażaków OSP/PSP posiadających kurs KPP. Ankieta zawierała 17 pytań zamkniętych (w tym 1 pytanie wielokrotnego wyboru) o zróżnicowanym stopniu trudności. Zdecydowaną większość spośród analizowanych 646 odpowiedzi (zebranych do 21.11.2020 roku) zebrano za pomocą internetowego formularza Google, nieznaczna część odpowiedzi została zebrana w formie papierowej, a następnie wprowadzona do formularza. Główną drogą dystrybuowania ankiety był Facebook (grupy strażackie, profil Droga Ratownika).
Nie zbierano danych umożliwiających podział grup ze względu na formację (OSP/PSP), wiek czy np. wykształcenie. Z punktu widzenia poszkodowanego, któremu udzielana jest Kwalifikowana Pierwsza Pomoc nie ma to jednak znaczenia. Autorzy ankiety zdają sobie sprawę z różnic wynikających z różnego poziomu wyszkolenia i potencjalnych wniosków płynących z porównania obu grup. Uproszczone identyfikowanie całej grupy jako “strażacy” jest jednak wystarczające we wcześniej wymienionym kontekście poszkodowany-ratownik.
BIAD – Blind Insertion Airway Device (BIAD) – przyrządy zakładane do dróg oddechowych “na ślepo” w skład w których wchodzą m.in. maski, rurki krtaniowe. Inne określenie: SAD (supraglottic airway devices) czyli przyrządy nadgłośniowe
UDO – udrażnianie dróg oddechowych
Wyniki i omówienie
Pytanie 1. Ile razy w ciągu roku strażacy zakładają przyrządy nadgłośniowe?
Prawie połowa ankietowanych strażaków (średniorocznie) w ogóle nie używa przyrządów nadgłośniowych takich jak maski, czy rurki krtaniowe.
Około 33% strażaków w ciągu roku wykorzystało ten sprzęt raz lub dwa razy. W pewnym sensie o istotnym doświadczeniu możemy mówić w odniesieniu tylko do 4-5% strażaków.
Odpowiedzi dotyczą działań ratowniczo-gaśniczych i zakresu KPP. Większość strażaków ma niewielkie doświadczenie w ww. zakresie i wykorzystanie BIAD’ów jest czynnością dość rzadką w ramach KPP w PSP/OSP. Niemniej, zgodnie z ankietą co drugi strażak używał przynajmniej raz tych przyrządów w trakcie działań. Nie można odmówić w tym miejscu potrzeby szkolenia strażaków-ratowników z przyrządowego udrażniania dróg oddechowych.
Pytanie 2. Ile razy w ciągu roku strażacy wykorzystują w działaniach wiedzę z zakresu UDO?
20% strażaków określiło, że nie wykorzystuje wiedzy z zakresu udrażniania dróg oddechowych podczas działań. Z drugiej strony, prawie 12% z nich robi to często.
Strażacy nawet jeśli nie wykorzystują przyrządów nadgłośniowych to przecież wykorzystują techniki bezprzyrządowego udrażniania dróg oddechowych, czy zakładają rurki UG (Guedela, ustno-gardłowe).
Jest to jedna z podstawowych czynności w ramach Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy.
Pytanie 3. Ile razy w ciągu roku strażacy ćwiczą umiejętności związane z UDO?
Cieszy fakt, że strażacy ćwiczą elementy UDO nawet jeśli w ciągu roku nie udaje się tych umiejętności wykorzystać “w boju”. Za satysfakcjonujące minimum można uznać odpowiedź “kilka razy w roku, może nieco więcej” i “wyższe”. W tej szlachetnej grupie znajdzie się 46% strażaków. Prawie 9% zaznaczyło odpowiedź “bardzo często, regularnie (może być to związane np. z wykonywaniem zawodu medycznego”.
Pytanie 4. Jakiego bezprzyrządowego sposobu UDO użyjesz jako pierwszego w przypadku poszkodowanego urazowego?
Blisko 82% strażaków udzieliło prawidłowej odpowiedzi. Prawie 15% zapomniało, że u osób po wypadku, zwłaszcza wysokoenergetycznym (podejrzenie urazu kręgosłupa) nie odginamy głowy do tyłu. 4% ankietowanych prawdopodobnie zapomniało/nie wiedziało, że potrójny rękoczyn Esmarcha składa się również z odgięcia głowy.
Niemal 38% ankietowanych zna dwa sposoby doboru rozmiaru rurki ustno – gardłowej, kolejne 40% zaznaczyło tylko jedną metodę – od płatka ucha do kącika ust. Znajomość dwóch sposobów pozwala nam dostosować odpowiedni rozmiar dla danego poszkodowanego. Może zdarzyć się, że podczas wypadków dochodzi do złamania zębów, co niewątpliwie utrudni ocenę odległości między kątem żuchwy, a poziomem zębów siekaczy. Z kolei u osób w podeszłym wieku często skóra traci swą jędrność, stąd metoda mierzenia odległości między płatkiem ucha, a kącikiem ust może okazać się błędna. Tak, czy owak, korzystna jest znajomość obu sposobów.
Cieszy fakt, że ponad 80% strażaków poprawnie wskazało odpowiedź. Wygarnianie niewidocznego ciała obcego w drogach oddechowych może pogłębić niedrożność, a nie ją usunąć. Podobnie wydzieliny, czy luźna szczęka – mogą pogłębić niedrożność dróg oddechowych.
Pytanie 7. Co może powodować niedrożność dróg oddechowych?
Wszystkie wymienione wyżej przykłady mogą zdecydowanie przyczynić się do niedrożności dróg oddechowych, o czym wie ponad 86% strażaków, którzy zaznaczyli poprawną odpowiedź. Szczególnie niebezpieczne jest oparzenie dróg oddechowych, z którym strażacy mogą mieć do czynienia w przypadku osób wyciągniętych z pożarów. Wczesne zabezpieczenie dróg oddechowych może okazać się dla nich czynnością ratującą życie. Choć w ramach KPP trudno mówić o skutecznym zabezpieczeniu dróg oddechowych w przypadku oparzenia i postępującym obrzęku.
Pytanie 8. Wskaż niepoprawne wyrażenie (pytanie dotyczy głównie doboru rozmiaru przyrządów nadgłośniowych)
Pytanie czysto teoretyczne, na które prawidłowo odpowiedziało ponad 42% osób. Maskę krtaniową dobieramy do masy poszkodowanego, z kolei rurkę krtaniową – do wzrostu. Pozostałe odpowiedzi są prawidłowe.
Pytanie 9. Zakładamy, że wybraliśmy prawidłowy rozmiar maski krtaniowej dla poszkodowanego i włożyliśmy na wskazaną głębokość. Po napełnieniu mankietu powietrzem zauważyliśmy lekkie wysunięcie się maski z ust poszkodowanego. Może to świadczyć o:
Ponad 74% prawidłowych odpowiedzi świadczy o dużej wiedzy ratowników KPP na temat udrożnienia dróg oddechowych za pomocą maski krtaniowej, ponieważ lekkie wysunięcie maski podczas napełnienia mankietu świadczy o uszczelnieniu i dopasowaniu się maski do struktur anatomicznych.
Pytanie 12. Usunięcie maski krtaniowej z napełnionym mankietem – można czy nie?
Tylko 19% ankietowanych strażaków wie, o możliwości usunięcia maski krtaniowej bez wcześniejszego opróżniania mankietu.
Wg. badania An investigation into the quantity of secretions removed by inflated and deflated laryngeal mask airways różnica w usuniętej ilości wydzieliny była statystycznie istotna (na korzyść LMA usuwanego z napełnionym mankietem), lecz ciężko stwierdzić, że ma to znaczenie kliniczne. Na pewno usunięcie LMA z odpompowanym mankietem przed powrotem odruchów obronnych poszkodowanego może spowodować przedostanie się wydzielin do krtani, co jest niekorzystne. W badaniu nie stwierdzono trudności w usuwaniu LMA z napełnionym mankietem. Nie stwierdzono również różnicy między grupami (usuwanie mankietu napompowanego vs opróżnionego) jeśli chodzi o występowanie krwi, co mogłoby być powiązane z większa traumatyzacją przy usuwaniu mankietu napompowanego. Usuwanie LMA z napełnionym lub częściowo napełnionym mankietem jest korzystne i bezpieczne.
W instrukcjach masek krtaniowych spotkać można różne zalecenia, w tym bardzo często wskazuje się właśnie na możliwość usuwania LMA z częściowo opróżnionym lub pełnym mankietem.
Zgodnie z instrukcją LMA Classic: “Tuż przed wyjęciem urządzenia należy całkowicie opróżnić mankiet. Można również zalecić częściowe opróżnienie mankietu, gdyż może to ułatwić usunięcie wydzielin.”
Zgodnie z instrukcją LMA ProSeal: “Napełniony mankiet chroni krtań przed wydzielinami z jamy ustnej, zatem odsysanie prawdopodobnie nie będzie wymagane.”
Sam proces usuwania przyrządu wymaga osobnego omówienia co uczynimy w następnych częściach artykułu.
Pytanie 13. Rowerzysta został uderzony przez samochód i uderzył o znak. Podczas wykonywania oceny ABC wykonujesz wysunięcie żuchwy i odessanie krwi oraz śliny. Mimo wielu prób drogi oddechowe pozostają niedrożne. Czy w takiej sytuacji możesz wykonać potrójny rękoczyn (Esmarcha) lub odchylenie głowy do tyłu (u pacjenta URAZOWEGO)?
Udrożnienie dróg oddechowych jest czynnością nadrzędną w stosunku do potencjalnego pogłębienia urazu kręgosłupa. W sytuacji, gdy na miejscu nie mamy żadnych przyrządów do udrożnienia dróg oddechowych i alternatywne metody udrożnienia (odessanie i wysunięcie żuchwy) nie przynoszą efektu, przystępujemy do odchylenia głowy i/lub potrójnego rękoczynu Esmarcha, na co wskazało ponad 59% ankietowanych.
Pytanie 14. W przypadku zadławienia gdy kaszel jest nieefektywny przystępujemy do:
Wytyczne Europejskiej Rady Resuscytacji jednoznacznie wskazują, że postępowaniem w przypadku zadławienia, gdy kaszel jest nieefektywny jest wykonanie 5 uderzeń miedzyłopatkowych, z czym zgadza się 74% ankietowanych strażaków. W przypadku, gdy te uderzenia okażą się nieskuteczne, kolejno przechodzimy do 5 uciśnięć nadbrzusza. W obu przypadkach zadaniem tych czynności jest wytworzenie dodatniego ciśnienia w układzie oddechowym, co ma pomóc w usunięciu ciała obcego. W tym pytaniu uwagę zwraca niewiedza dot. kolejności wykonywanych czynności lub opieszałość podczas udzielania odpowiedzi. Jednak jest to “tylko” 22% odpowiedzibłędnych.
Pytanie 15. Ssak (pytanie z 2 prawidłowymi odpowiedziami)
Ssak jest podstawowym przyrządem podczas UDO, który musi być dostępny do niezwłocznego użycia, tak więc trzymanie ssaka w torbie medycznej (najczęściej niezłożonego) podczas udzielania KPP jest błędem. Odpowiednia, duża średnica drenu, jakość i sprawność ręcznego ssaka jest kluczowa, choć mając na uwadze skuteczność ssaka elektrycznego, może być niewystarczająca.
Pytanie 16. Który przyrząd cechuje się największą skutecznością i szybkością założenia?
Wszystkie badania naukowe przeprowadzone nad przyrządami nadgłośniowymi jednoznacznie wskazują, że to właśnie maska typu “I-gel” charakteryzuje się największą skutecznością i szybkością założenia u poszkodowanych. Warto dodać, że w jednym badaniu grupa ratowników skutecznie zakładała “I-gel” już po krótkim szkoleniu, bez doświadczenia, co jeszcze bardziej udowadnia, że jest to jeden z najlepszych przyrządów nadgłośniowych do udrożnienia dróg oddechowych. Prawidłową odpowiedź wskazało ponad 45% ankietowanych.
Pytanie 17. Pytanie o maksymalną objętość napełnienia mankietu rurki
Blisko 60% ankietowanych udzieliło prawidłowej odpowiedzi. Ocena organoleptyczna balonika kontrolnego nie jest wystarczająco poprawną metodą. To producent, a dokładnie instrukcja/karta produktu określa właściwą ilość powietrza jaką należy wtłoczyć do mankietu/baloników. Bardzo często na przyrządach i strzykawkach LT/LMA znajduje się color coding lub informacja o optymalnej ilości powietrza wtłaczanej do mankietu/baloników.
Jak zwykle można powiedzieć ogólnikowo, że nie jest źle, ale zawsze pozostaje miejsce na poprawę 🙂 Tak jest i w tym przypadku. Większość pytań nie była dużym wyzwaniem dla ratowników KPP. Można sądzić, że podstawy teoretyczne są dość dobrze ugruntowane, niestety biorąc pod uwagę dane dotyczące wykonywania UDO podczas działań i częstość ćwiczeń elementy praktyczne wymagają poprawy i dalszych starań.
W kolejnych częściach poruszymy tematykę bezprzyrządowego i przyrządowego udrażniania dróg oddechowych.
Dziękujemy wszystkim, którzy wypełnili ankietę, za poświęcony czas.
PROBLEM Dobór rurki UG (ustno-gardłowej, Guedela) u niemowlaka, który ma proporcjonalnie duże, zaokrąglone policzki tradycyjną metodą jest kłopotliwy i niemiarodajny.
PROBLEM Duża ilość sprzętu jaki musi zabrać ze sobą nacierająca na pożar rota, niewygodne jego przenoszenie, zajmowanie rąk podczas rozwijania linii gaśniczych czy wspinania się po schodach.
ROZWIĄZANIE Istnieją co najmniej 2 sposoby na przenoszenie halligana, dzięki którym ratownik ma wolne lub prawie wolne ręce 🙂 Przeczytaj o nich tutaj
![Pomysły Czytelników, które usprawniają pracę w ratownictwie. [Rozwiązanie konkursu]](https://www.drogaratownika.pl/wp-content/uploads/2021/05/konkurs1-940x675.jpg)
