Straż Pożarna w Anglii #3: System Dowodzenia Działaniami Ratowniczymi ICS – Operacyjne Zarządzanie Bezpieczeństwem.

utworzone przez Droga Ratownika | sty 5, 2019 | Artykuły, Dla dowódców, Wszystkie wpisy, Wyróżnione | 0 komentarzy

Przeczytałeś już poprzednie artykuły z tej serii?

>>”#2 System Dowodzenia Działaniami Ratowniczymi (ICS) – Historia i rozwój”<<

>>”#1 System Dowodzenia Działaniami Ratowniczymi (ICS) – Świadomość Sytuacyjna.”<<

Spis treści

1. Wprowadzenie
2. Maksyma bezpieczeństwa – ocena ryzyka i zachowanie równowagi
3. Akt bohaterstwa – podejmowanie niebezpiecznych działań dla ratowania życia
4. Operacyjna ocena ryzyka – BHP w działaniach ratowniczych
5. Taktyczny tryb działania – ofensywne lub defensywne działania ratownicze
6. Nagłe zagrożenia – wycofanie taktyczne i ewakuacja alarmowa
7. Zarządzanie bezpieczeństwem dużych akcji ratowniczych – wsparcie dowodzenia
8. Bibliografia

System Dowodzenia Działaniami Ratowniczymi ICS – Operacyjne Zarządzanie Bezpieczeństwem.

Wprowadzenie

Głównym powodem zmian w podejściu do dowodzenia akcjami ratowniczymi w Wielkiej Brytanii w latach 90-tych była chęć poprawy bezpieczeństwa strażaków. Część terminologii brytyjskiego systemu dowodzenia zostało zaczerpniętych z amerykańskiego ICS, ale najwięcej elementów pochodziło z systemu dowodzenia akcjami ratowniczymi Departamentu Straży Pożarnej Phoenix (Arizona, USA) opracowanego przez Komendanta Alana V. Brunacini (Fire Command, Alan V. Brunacini, NFPA, 1985). Więcej na temat historii ICS znajdziesz w artykule pt. „System Dowodzenia Działaniami Ratowniczymi ICS – Historia i rozwój.”
Nowe standardowe podejście do dowodzenia w straży pożarnej obejmuje trzy główne obszary: operacyjne zarządzanie ryzykiem, struktura organizacyjna działań ratowniczo-gaśniczych i kompetencje dowodzenia. Oczywiście wszystkie te obszary są ze sobą ściśle powiązane, a ich wspólnym mianownikiem jest operacyjne zarządzanie bezpieczeństwem. W tym artykule opiszę podstawy, zasady i metody operacyjnego zarządzania bezpieczeństwem na miejscu akcji ratowniczo-gaśniczych.

Maksyma bezpieczeństwa – ocena ryzyka i zachowanie równowagi.

Istnieje zależność pomiędzy zdolnością zapewnienia bezpieczeństwa strażakom, a koniecznością wykonania zadań do jakich zobowiązana jest straż pożarna. Zależność ta wyrażona została w następującej maksymie bezpieczeństwa (the Firefighter Safety Maxim):

„Przy każdym zdarzeniu, im większa jest potencjalna korzyść z akcji ratowniczo-gaśniczej, tym większe ryzyko jest akceptowane przez dowódców i strażaków. Działania, które stanowią bardzo duże zagrożenie dla bezpieczeństwa, ogranicza się do takich, które mogą uratować życie lub zapobiec szybkiej i znacznej eskalacji zdarzenia.”

Maksyma uznaje fakt, że strażacy podejmują działania w bardzo niebezpiecznych warunkach jednocześnie wskazując prawny obowiązek zapewnienia, na ile jest to praktycznie możliwe, bezpieczeństwa osób, na które mogą wpłynąć działania straży pożarnej. Dostrzega również dylemat pomiędzy koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa, przy jednoczesnym obowiązku prowadzenia działań ratowniczych. Maksymę należy stosować w każdej akcji. Pokazuje ona dowódcom w jaki sposób mają rozważać korzyści z działań ratowniczych w kontekście ryzyka podejmowania tych działań. Jest to sposób na ocenę czy korzyść jest warta podejmowanego ryzyka.

Mówiąc krótko:

• jeżeli możemy uratować życie podejmujemy duże ryzyko,
• jeżeli możemy uratować mienie podejmujemy małe ryzyko,
• jeżeli już nic nie da się uratować to nie podejmujemy ryzyka.
  

Przykładem może być niedowentylowany pożar budynku, z którego ewakuowano wszystkich ludzi. W takim przypadku strażacy nie będą natychmiast wprowadzani do środka obiektu, jeżeli istnieje ryzyko gwałtownego rozwoju pożaru. Ryzyko może być zlikwidowane lub ograniczone poprzez schłodzenie gazów pożarowych i/lub wentylację taktyczną. Korzyści związane z uratowaniem budynku nadal będą brane pod uwagę, ale wysokie ryzyko dla strażaków będzie zmniejszone. Dodatkowa informacja o osobie przebywającej w budynku może całkowicie zmienić taktykę, a strażacy podejmą działania poszukiwawczo-ratownicze przy dużym ryzyku wystąpienia niebezpiecznych zjawisk pożarowych.

Akt bohaterstwa – podejmowanie niebezpiecznych działań dla ratowania życia.

Ramowe wytyczne BHP (Fire and Rescue Authorities; Health, safety and welfare framework for the operational environment, Department for Communities and Local Government, June 2013) określają organizację BHP w strażach pożarnych w tym zapewnienie strażakom bezpieczeństwa tuż przed, w trakcie i po zakończeniu operacyjnych działań ratowniczych. Określone są zasady zachowania równowagi pomiędzy koniecznością podejmowania niebezpiecznych działań ratowniczych i obowiązkiem zapewnienia bezpieczeństwa strażaków. Zdefiniowane jest również pojęcie „aktu bohaterstwa” jako działania strażaka przy zachowaniu następujących warunków:

• Jest jasne, że zdecydował się działać całkowicie dobrowolnie,
• Naraził się na niebezpieczeństwo w celu ochrony życia lub zdrowia innych ludzi,
  
• Jego działania nie naraziły innych ratowników lub osób na poważne ryzyko.

W przypadku takich działań nie wszczyna się przeciwko strażakowi dochodzenia i nie wymierza się kary za nieprzestrzeganie przepisów BHP.

Operacyjna ocena ryzyka – BHP w działaniach ratowniczych.

Miejsce działań ratowniczo-gaśniczych zgodnie z brytyjskim prawem jest traktowane jako miejsce pracy strażaków i podlega ogólnie obowiązującym przepisom BHP, w tym dotyczących oceny i ograniczenia ryzyka narażenia na czynniki niebezpieczne dla zdrowia. Strażacy mają również obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim osobom przebywającym na terenie działań ratowniczych. Celem dowódcy akcji jest likwidacja zagrożenia przy minimalnym wpływie na społeczeństwo oraz zapobieżenie lub zmniejszenie szkód dla ludzi i środowiska. Dowódca musi tak szybko jak to możliwe zorganizować bezpieczne środowisko pracy poprzez:

• Wybór odpowiednich środków kontrolnych.
• Rozważenie korzyści i ocenę występującego ryzyka.
• Uwzględnienie ograniczeń czasowych.

Bezpieczne metody pracy muszą być określone, zastosowane, utrzymywane i poddawane przeglądowi przez cały czas trwania akcji ratowniczej.

Do właściwego przeprowadzenia efektywnej oceny ryzyka dowódcy akcji powinni znać i rozumieć następujące zagadnienia:

• Zagrożenie – zdarzenie lub sytuacja, która potencjalnie może doprowadzić do śmierci lub urazów fizycznych/psychicznych, zniszczenia lub utraty mienia, zakłóceń w funkcjonowaniu środowiska naturalnego lub struktur społecznych, ekonomicznych czy politycznych.
• Ryzyko – miara znaczenia potencjalnych strat oszacowana jako iloczyn prawdopodobieństwa ich wystąpienia oraz dotkliwości skutków.
• Środki kontrolne – środki mające na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia strat lub złagodzenie dotkliwości ich skutków. W straży pożarnej obowiązuje stosowanie ogólnej hierarchii środków kontroli ryzyka: eliminacja, substytucja, środki kontroli technicznej, środki kontroli administracyjnej i środki ochrony indywidualnej. W brytyjskiej straży pożarnej szczególną uwagę przykłada się do kontroli obecności sił i środków na miejscu zdarzenia (ang. Accountability) oraz zachowania bezpieczeństwa podczas pracy w aparatach ochrony dróg oddechowych. Obowiązuje restrykcyjne przestrzeganie szeregu procedur, w tym procedury kontroli wejścia (ang. Entry Control). Szczegóły tych procedur przedstawię w odrębnym artykule.
• Ogólne informacje o zagrożeniach – na szczeblu krajowym opracowuje się wytyczne które są wynikiem doświadczeń z akcji ratowniczych straży pożarnych (National Operational Guidance Program – https://www.ukfrs.com). Wytyczne te stanowią podstawę do przeprowadzania oceny ryzyka na poziomie lokalnych straży pożarnych.
• Strategiczna Ocena Ryzyka (SOR) – jest to część przygotowania do akcji ratowniczych mająca na celu zidentyfikowanie środków kontrolnych eliminujących lub zmniejszających ryzyko. Środki te powinny obejmować takie elementy jak:
  – zorganizowane szkolenie ratowników,
  – odpowiedni personel, pojazdy i sprzęt do likwidacji zagrożeń,
  – aktualne, dokładne, zrozumiałe i łatwo dostępne informacje o ryzyku operacyjnym,
  – niezbędne środki ochrony osobistej, odpowiednie do wszystkich przewidywalnych zagrożeń,
  – szczegółowe procedury i wytyczne dotyczące organizowania bezpiecznego środowiska pracy.
• Dynamiczna Ocena Ryzyka (DOR) – jest to ciągły proces oceny ryzyka w szybko zmieniających się warunkach akcji ratowniczo-gaśniczej, podczas której decyzje muszą być podejmowane bardzo szybko przy dysponowaniu niepełnymi lub niedokładnymi informacjami. Jest podstawą planu działania ratowniczego i pomaga dowódcy szybko zadeklarować czy tryb działania ma być „Defensywny” czy „Ofensywny” (celowo unikam określeń obrona/atak z powodu innego znaczenia tych terminów stosowanych w taktyce działania polskiej straży pożarnej). W trybie „Defensywnym” strażacy podejmują działania wyłącznie poza strefą zagrożenia, w trybie „Ofensywnym” strażacy działają w strefie zagrożenia podejmując większe ryzyko. Ten mechanizm to coś w rodzaju sygnalizacji świetlnej dla działań strażaków czerwone – czekamy i przygotowujemy działania, zielone – wchodzimy.
  Aby zidentyfikować zagrożenia i odpowiednie środki kontroli, dowódca zdarzenia powinien rozważyć:- informacje o zagrożeniach zawarte w karcie incydentu, instrukcjach przeciwpożarowych i planach działania ratowniczego obiektu, standardowych procedurach operacyjnych oraz pochodzące od strażaków uczestniczących w akcji,
  – informacje od właściciela obiektu lub innej kompetentnej osoby,
  – wnioski z obserwacji okoliczności zdarzenia,
  – uwagi naocznych świadków na miejscu zdarzenia,
  – charakter zadań do wykonania,
  – znaczące zagrożenia na miejscu akcji,
  – ryzyko występujące dla: poszkodowanych, strażaków, osób postronnych, środowiska naturalnego,
  – siły i środki dostępne na miejscu akcji,
  – korzyści do osiągnięcia w kontekście podejmowanego ryzyka,

Kiedy dowódca zdecyduje co i dlaczego zamierza zrobić powinien ocenić czy ryzyko jest proporcjonalne do korzyści. Jeśli tak, to wydaje rozkazy i strażacy przystępują do akcji, jeśli nie, musi rozważyć inne metody kontynuowania działań.

• Analityczna Ocena Ryzyka (AOR) – bardziej szczegółowy, formalny zapis dynamicznej oceny ryzyka wymagany w działaniach straży pożarnej podczas skomplikowanych akcji ratowniczych.
• Indywidualna Ocena Ryzyka (IOR) – rodzaj analizy ryzyka mający zapewnić bezpieczną pracę strażaków na stanowiskach operacyjnych nie objętych bezpośrednim nadzorem, gdzie mogą wystąpić nagłe lub niespodziewane zdarzenia. W większości przypadków strażacy pracują wspólnie z bezpośrednim dowódcą jednak zdarzają się sytuacje, gdy wymaga się od nich samodzielnej pracy i podejmowania decyzji bez konsultacji z dowódcą. IOR to proces identyfikacji zagrożeń i oceny ryzyka mających wpływ na indywidualne zachowania i działania strażaka. Przykładem może być metoda STAR (Stop-Think-Act-Review). Zaleca ona stosowanie następującego trybu postępowania w sytuacji gwałtownego pogorszenia się sytuacji: wstrzymaj wszelkie działania, oceń nową sytuację i otoczenie – w jaki sposób możesz uniknąć niebezpieczeństwa, jeśli oceniłeś sytuację działaj – w razie potrzeby wezwij pomoc, po podjęciu działania monitoruj zmiany sytuacji – w razie potrzeby powtarzaj poprzednie kroki postępowania.

Straż pożarna ma obowiązek rejestrowania i dokumentowania oceny ryzyka w tym dynamicznej oceny ryzyka na miejscu działań ratowniczych. Stosuje się dwie metody rejestrowania:

• Elektroniczna – poprzez zadeklarowanie trybu działania (ofensywny/defensywny) i przekazanie wiadomości sytuacyjnej strażakom oraz do stanowiska kierowania. Jest to najprostsza metoda zarejestrowania rezultatów dynamicznej oceny ryzyka. Przekazywany rozkaz lub informacja rejestrowane są w systemie łączności radiowej oraz wpisywane do komputerowego systemu wspomagania dowodzenia. Ostatnio wprowadzono również do stosowania osobiste kamery rejestrujące obraz i dźwięk. Standardowa wiadomość sytuacyjna (ang. Informative message) powinna zawierać następujące informacje: typ wiadomości, stopień i nazwisko dowódcy, adres zdarzenia, przeznaczenie obiektu, rozmiary obiektu wraz z wysokością, rodzaj zagrożenia i obszar objęty zagrożeniem, lokalizacja zagrożenia, sprzęt w użyciu, taktyczny tryb działania, uzasadnienie taktyki działania.
• Na piśmie – poprzez wypełnienie formularza Analitycznej Oceny Ryzyka – AOR (ang. Analitical Risk Assesment – ARA). Większość interwencji straży pożarnej to niewielkie zdarzenia, które udaje się bardzo szybko opanować i w takich przypadkach elektroniczna rejestracja oceny ryzyka jest całkowicie wystarczająca. W przypadku skomplikowanych i/lub rozległych zdarzeń wymagających zastosowania większej ilości środków kontroli zachodzi konieczność szczegółowego rejestrowania wyników oceny ryzyka na piśmie. Wszystkie pojazdy ratownicze wyposażone są w zestaw wspomagania dowodzenia. Jest to składany folder zawierający między innymi tablicę do robienia rysunków i notatek oraz samokopiujące formularze analizy ryzyka AOR. Za sporządzenie AOR w poszczególnych odcinkach bojowych odpowiedzialni są oficerowie wparcia dowodzenia (ang. Command Support Officer), kopia dokumentu przekazywana jest bezpośrednio lub drogą radiową do samochodu wsparcia dowodzenia (ang. Command Support Vehicle) lub samochodu dowódczo-sztabowego (ang. Incident Command Unit – ICU) gdzie informacje wprowadzane są do komputerowego systemu wpomagania dowodzenia. Obecnie wiele straży pożarnych wdraża komputerowe systemy bezpośredniego rejestrowania i przekazywania AOR zastępując formularze tabletami z dedykowanym oprogramowaniem. Wiąże się to z realizacją projektu Emergency Services Mobile Communications Programme – ESMCP, czyli przejścia z systemu łączności krytycznej w standardzie TETRA do systemu Emergency Services Network opartego na technologii LTE(4G). Dokumentacja oceny ryzyka stanowi cenne źródło informacji do sporządzania analizy przebiegu zdarzenia oraz w procesie szkolenia i doskonalenia zawodowego strażaków.
   

Taktyczny tryb działania – ofensywne lub defensywne działania ratownicze.

Ogłoszenie taktycznego trybu działania (ang. Tactical Mode) jest sposobem zarejestrowania decyzji dowódcy akcji po zakończeniu cyklu oceny ryzyka i ustaleniu planu działania. Tryb działania określa decyzję dowódcy akcji o tym czy strażacy mogą prowadzić działania w strefie zagrożenia lub muszą pozostać poza tą strefą. Podczas każdego zdarzenia tryb działania powinien być ogłoszony niezwłocznie po przybyciu na miejsce akcji, a następnie potwierdzany lub zmieniany w regularnych odstępach czasowych zgodnie z ustaleniami oceny ryzyka. W przypadku wyznaczenia odcinków bojowych tryb działania określa się dla każdego odcinka bojowego niezależnie. Deklaracja trybu taktycznego w dowolnym momencie akcji opisuje aktualny poziom ryzyka dla personelu operacyjnego. Jako maksymalny standardowy okres aktualizowania oceny ryzyka i trybu taktycznego przyjmuje się 30 minut (okres ten może ulec zmianie w zależności od dynamiki akcji ratowniczej).

Obecnie nie stosuje się domyślnego trybu taktycznego (początkowo jako domyślny przyjmowało się tryb defensywny, ale przeciwnicy tego rozwiązania wykreowali tzw. „mit awersji do ryzyka” mówiący, iż jest to zachęta, aby strażacy „…stali z boku i przyglądali się jak się pali…”). Przyjęcie trybu taktycznego musi byś świadomą decyzją dowódcy akcji uzasadnioną rezultatem oceny ryzyka. Jest to kluczowe dla asertywnego, skutecznego i bezpiecznego dowodzenia akcją ratowniczą przez kompetentnego dowódcę oraz zapobiegania awersji do ryzyka i braku decyzyjności.

• Strefa zagrożenia to obszar, w którym odpowiedni dowódca zidentyfikował istotne zagrożenia wymagające zastosowania środków kontrolnych. Strefa zagrożenia może rozciągać się poza bezpośrednie miejsce zdarzenia (np. zalecany promień strefy zagrożenia podczas zdarzenia w licencjonowanym miejscu przechowywania materiałów wybuchowych o zawartości ponad 2000kg wynosi 1000m). W trakcie prowadzenia akcji ratowniczej granice strefy zagrożenia mogą ulec zmianie. Strefa zagrożenia oznaczana jest przez wyznaczenie kordonów bezpieczeństwa. Standardowo wyznaczane są dwa kordony: kordon wewnętrzny (ang. inner cordon) wyznaczający strefę zagrożenia i kontrolowany przez straż pożarną, kordon zewnętrzny (ang. outer cordon) wyznaczający strefę przebywania służb ratowniczych i kontrolowany przez policję. W razie potrzeby dowódca akcji może również wyznaczyć, oznakować i zabezpieczyć strefę wykluczenia (ang. exclusion zone) – miejsce wewnątrz strefy zagrożenia szczególnie niebezpieczne w którym nie może przebywać i pracować personel ratowniczy.
• Ofensywny tryb działania oznacza, że ratownicy pracują w strefie zagrożenia i narażeni są na niebezpieczeństwo, ponieważ dowódca podjął taką decyzję na podstawie przeprowadzonej Dynamicznej Oceny Ryzyka. Tryb ofensywny jest najczęściej deklarowanym trybem działania np. podczas gaszenia pożaru i ewakuowania mieszkańców z budynku czy ratownictwa drogowego na autostradzie.
• Defensywny tryb działania oznacza, że ratownicy pracują poza strefą zagrożenia (ang. Hazard Area), ponieważ zidentyfikowane ryzyko jest nieakceptowalne i przewyższa potencjalne korzyści. Bez względu na to jakie zastosuje się dostępne w tym momencie środki kontrolne ryzyko jest zbyt duże, aby wprowadzić ratowników do strefy zagrożenia. Defensywny tryb taktyczny oznacza, że ratownicy nie pracują w strefie zagrożenia, ale podejmują niezbędne działania poza tą strefą (np. gaszą pożar z bezpiecznej odległości, oczekują w gotowości na informację od służb energetycznych o wyłączeniu prądu, przeprowadzają ewakuację osób postronnych poza kordon zewnętrzny, itp.). W sytuacji, gdy następuje zmiana priorytetów taktycznych (np. konieczność ratowania życia) lub dodatkowe środki kontrolne staną się dostępne (np. specjalistyczny zespół ratowniczy dotrze na miejsce zdarzenia) dowódca akcji zmienia tryb działania na ofensywny.Jeśli miejsce akcji podzielone jest na odcinki bojowe (ang. Sectors), tryb działania wyznaczany jest niezależnie dla każdego z odcinków bojowych. Deklarowanie trybu taktycznego może być delegowane do dowódcy operacyjnego (ang. Operational Commander) lub w pewnym zakresie do dowódców odcinków bojowych (ang. Sector Commanders), ale dowódca akcji ponosi ogólną odpowiedzialność za przebieg akcji. Jeżeli wszystkie odcinki bojowe działają w tym samym trybie ten sam tryb przyjmuje się jako ogólny dla całej akcji ratowniczej. Jeśli tak nie jest nie określa się ogólnego trybu działania dla całej akcji. W takim przypadku wszystkie meldunki przekazywane do stanowiska kierowania muszą wyszczególniać tryb działania w poszczególnych odcinkach bojowych.

Nagłe zagrożenia – wycofanie taktyczne i ewakuacja alarmowa.

Obowiązek zapewnienia bezpiecznego systemu pracy obejmuje również zaplanowanie szybkiej ewakuacji na wypadek niebezpieczeństwa. W Systemie Dowodzenia Działaniami Ratowniczymi istnieją dwa formalne rodzaje wycofania personelu ratowniczego ze strefy zagrożenia:

• Ewakuacja alarmowa
• Wycofanie taktyczne

Ewakuacja alarmowa ogłaszana jest w przypadku konieczności szybkiego wycofania całego personelu ratowniczego poza strefę zagrożenia. Dowódca akcji jest odpowiedzialny za wyznaczenie i poinformowanie ratowników o punkcie zbiórki na wypadek zagrożenia. Standardowym sygnałem do ewakuacji jest krótki, powtarzający się gwizd wykonywany przy pomocy gwizdka sportowego typu Acme Thunderer. Po usłyszeniu sygnału inni ratownicy powtarzają go tak, aby wzmocnić słyszalność sygnału na całym terenie akcji ratowniczej. W zależności od sytuacji sygnał może być przekazywany również drogą radiową i innymi metodami. Nadanie sygnału oznacza, że cały personel opuszcza strefę zagrożenia i melduje się w punkcie zbiórki, gdzie dokonuje się sprawdzenia listy obecności. Jeżeli kogoś brakuje dowódca dokonuje oceny ryzyka, na podstawie której może zarządzić rozpoczęcie akcji poszukiwawczo-ratowniczej strażaka (ang. Firefighter Emergency) która jest elementem procedur kontroli pracy w aparatach oddechowych (ang. BA procedures). W trakcie ewakuacji, do stanowiska kierowania przekazywany jest meldunek sytuacyjny o treści „Ewakuacja alarmowa w toku”.

Wycofanie taktyczne następuje w sytuacji, gdy konieczne jest przegrupowanie części ratowników lub ich ewakuacja z miejsc szczególnie niebezpiecznych. Nie ogłasza się wtedy ogólnego sygnału alarmowego tylko informuje się ratowników o wycofaniu. Aby zarejestrować decyzję i czas wycofania taktycznego do stanowiska kierowania przekazywany jest meldunek o treści „Wycofanie taktyczne w toku”.

Zarządzanie bezpieczeństwem dużych akcji ratowniczych – wsparcie dowodzenia.

W dowolnym momencie akcji ratowniczej Dowódca Akcji lub Dowódca Odcinka Bojowego może wyznaczyć Oficera Bezpieczeństwa. Oficer taki musi posiadać odpowiednie kwalifikacje. W przypadku skomplikowanych akcji ustanawia się funkcjonalny odcinek bojowy ds. bezpieczeństwa (ang. Safety Sector), a jeden z oficerów bezpieczeństwa zostaje wyznaczony na jego dowódcę i od tego momentu koordynuje pracę oficerów bezpieczeństwa z poszczególnych odcinków bojowych. Do zadań Oficera Bezpieczeństwa należą między innymi: identyfikacja problemów związanych z bezpieczeństwem, inicjowanie działań korygujących, utrzymywanie bezpiecznych metod pracy, zapewnienie ciągłości stosowania odpowiedniego sprzętu ochrony osobistej, obserwowanie środowiska działań ratowniczych, monitorowanie kondycji fizycznej załóg, dokonywanie regularnych przeglądów stanu bezpieczeństwa, rejestrowanie analitycznej oceny ryzyka, informowanie dowódcy akcji o zmianie sytuacji na miejscu działań, itp.

W czasie dużych, skomplikowanych i/lub długotrwałych akcji ratowniczych zachodzi konieczność rozbudowania struktury zarządzania bezpieczeństwem. Wiele obowiązków z tego zakresu może być przejętych przez jednostki i oficerów wsparcia dowodzenia (ang. Command Support). W Straży Pożarnej Hrabstwa Hampshire samochód wsparcia dowodzenia wysyła się standardowo do zdarzeń, w których uczestniczą 3 samochody gaśnicze, a jeśli ich liczba osiągnie 5 dysponowany jest oficer wsparcia dowodzenia (ang. Command Support Officer) oraz zespół dowódczo-sztabowy (ang. Incident Command Team). Z funkcjonowaniem tych jednostek wiąże się szereg zadań bezpośrednio lub pośrednio związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa na miejscu akcji. Są to na przykład takie zadania jak:

• działanie jako punkt kontaktowy dla stanowiska kierowania, przybywających jednostek, innych służb ratowniczych i współpracujących,
• organizowanie i obsługa punktów kontroli wejścia,
• kontrola obecności sił i środków również w sytuacji ewakuacji alarmowej,
• organizacja łączności i zarządzanie informacjami w tym informacjami o zagrożeniach, ryzyku operacyjnym, sytuacji meteorologicznej itp.
• organizowanie odpraw, rejestrowanie Analitycznej Oceny Ryzyka, istotnych działań i decyzji,

Organizację i zasady pracy jednostek wsparcia dowodzenia opiszę w odrębnym artykule na łamach bloga drogaratownika.pl

Autor: Sławomir Dechnik, HFRS Fire Control Data Coordinator / Incident Command Team, 21/10/2018
Redakcja, korekta: DrogaRatownika.pl

Bibliografia

• _{Department for Communities and Local Government (2013) Fire and rescue authorities health, safety and welfare framework for the operational environment. Retrieved 2nd September 2013 from the GOV.UK website: https://www.gov.uk/government/publications/health-safety-and-welfare-framework-for-the-operational-environment}
• _{Health and Safety Executive (2010) Striking the balance between operational and health and safety duties in the Fire and Rescue Service. Retrieved 2nd September 2013 from the HSE website: http://www.hse.gov.uk/services/fire/duties.pdf}
• _{Health and Safety Executive (2011) Heroism in the fire and rescue service. Retrieved 2nd September2013 from the HSE website: http://www.hse.gov.uk/services/fire/heroism.htm}
• _{The Future of Incident Command, Chief Fire Officers Association, August 2015,}
• _{National Operational Guidance: Incident Command, https://www.ukfrs.com/, 11/10/2018.}
• _{National Operational Guidance:  The Foundation for Incident Command https://www.ukfrs.com/, 11/10/2018.}
• _{Chief Fire and Rescue Advisor (2008) Incident Command, 3rd Edition, Fire and Rescue Manual, Volume 2: Fire Service Operations. London: The Stationary Office.}
• _{National Operational Guidance:  The Foundation for breathing apparatus, https://www.ukfrs.com/, 11/10/2018.}
• _{HM Government, Emergency Response and Recovery, Non statutory guidance accompanying the Civil Contingencies Act 2004, Emergency Response and Recovery revised version 5^th edition, October 2013.}